We komen aan in Bimblegumbie; het moet ons volgende resort zijn. Het is ergens middenin de bergen/het bos en het lijkt op een hippie nederzetting met een ongelooflijke hoeveelheid spullen, krakkemikkige schuurtjes, wat vage kunst verspreid door het bos en een loslopende hond. Nergens mensen, wel muziek uit een met plastic folie dichtgeplakt onderkomen. Roepen, maar geen reactie. We willen hier helemaal niet zijn. Overal oud staal, zooi, en daartussenin, verzameld maatschappelijk afval kunstzinnig neergezet. Waarschijnlijk moeten we toch zijn waar onze TomTom ons origineel heen leidde: Crackenback restaurant en guest house, een halve kilometer terug. Maar daar aangekomen meldt bazin Jody dat we niet bij haar hebben geboekt; we moeten echt in Bimblegumbie zijn. Ze belt haar vriendin Pru van Bimblegumbie; die doet boodschappen en is over 5 minuten terug. Weer naar Bimblegumbie; ondertussen is een man onder een oude truck uitgekropen die ons begroet, verontschuldigend dat hij aan het werk is. Pru komt uiteindelijk aan. We krijgen een rondleiding door de hippie-kolonie; ik heb het over Woodstock, maar zij vindt het meer een Bohemian omgeving.

Het licht doet het niet, omdat Craig met de verbouwing van hun huis en een guest house bezig is. Maar dat wordt wel weer opgelost, zegt Pru. Wifi is er wel; of zou er moeten zijn; waarom doet dat het nu niet? We kunnen ontbijten in hun huis, even achterom lopen, of ’s avonds televisie kijken. Het huis staat overvol met spullen; cd’s en andere dingen kunnen we lenen. Ons penthouse is een huisje verborgen in het bos; donker, met een enorm bed. Ze had het gekocht als king size maar het bleek super king size te zijn en beslaat de hele kamer. Ondertussen had ze wat bier van Craig uit zijn koelkast gehaald. Goed Italiaans bier zelfs.

Naderhand gaan we naar het dorpje om iets te drinken en daarna eten bij Jody in Crackenback: trout, dat wordt gekweekt in een van de meren hier in de bergen. Heel goed, lekker met een Australische Sauvignon Blanc. En nu in ons super king size bed in Bimblegumbie. De rust is oorverdovend hier. Er is alleen bos en berg. Eigenlijk is het hier buiten gewoon een kunstproject van Pru, maar dat hadden we niet gezien.

De volgende dag ontbijten we in een prachtige kamer, met allerlei soorten gekleurd glas. Alles is gegroepeerd. Vivaldi op de achtergrond. Als je goed kijkt zie je nu pas het bijzondere van dit park, dit onderkomen. Het is rommelig, maar bijzonder. Een ongelofelijke hoeveelheid spullen, van oud industrieel erfgoed tot alle soorten fraai glas, oude potten, urinoirs, een dubbeldekker uit de jaren '40, landbouwspullen, zijn hier samengebracht in een natuurlijke omgeving, en alles heeft zijn plaats. Pru is een fantastische gastvrouw; ze vertelt over haar leven, haar mannen , haar dingen. Je zou dit niet hebben willen missen. Craig kweekt bonsai boomtjes bovenop de berg, naast de restauratie van zijn huis en alle andere onderkomens.

Het is een grote verandering met eerder gisteren: Canberra, de hoofdstad, helemaal nieuw gebouwd vanwege een ruzie tussen Melbourne en Sydney die allebei hoofdstad wilden zijn. We waren in Capital Hill, het Parliament House. Een prachtig, open, toegankelijk gebouw met Italiaans marmer in alle kleuren, groot, ruim, een foyer met grijsgroene marmeren pilaren, een fantastische ‘Great Hall’ voor bijzondere gelegenheden, en het House of Representatives en het House of the Senate waar we ongestoord kunnen rondlopen. Er was geen vergadering; de Kamerleden zijn op reces en komen pas later terug. Eerst zijn er nieuwe verkiezingen in mei.

Tenslotte, wandelen naar Mount Kosciuszko, de hoogte berg van Australie, zo'n 2300 m. We gaan niet helemaal naar de top want dat kost 6 uur. Wel 4 uur gelopen naar een mooi bergmeer, het Blue Lake.