David, de baas van het resort in de Grampions, vraagt waar we heen gaan. Adelaide, zeggen we. Six and a half hours drive, very, very boring bromt hij. Dat valt eigenlijk hard mee: eerst open velden met bosschages. Daarna een golvend landschap met prachtige goudgele graanvelden. Kilometers links en rechts, zo ver het oog reikt. Het graan is al maanden geleden gecombined; de stoppels staan nog voor 15 cm op het land. Mw. Van Kempen die we in een koffieshop tegenkomen (haar vader is vanuit Hellevoetsluis hierheen verhuisd om bakker te worden) zegt dat dat is om het stuiven in de zomer tegen te gaan; er zijn dan veel stormen en zo houd je het ‘stof’ en het stro vast. Op zich is het opvallend: eerst nu, als we Adelaide naderen zien we graan; hiervoor waren er alleen immens grote akkers, vaak kaalgevreten door koeien en schapen. Dit lijkt dus een veel vruchtbaarder gebied, met meer regen. Hoewel: mevrouw Van Kempen zegt dat er dit jaar zo weinig regen was dat de boeren een goede prijs kregen voor het graan. Veel tarwe en gerst. Ze had zelf nog 20 hectare, maar alleen voor wat groenten, en ze hield wat schapen en koeien. Ze deden er zelf niet zo veel meer aan; haar man was juist van het paard gevallen, dus dat werkte ook niet mee.

Inmiddels op Kangaroo Island; heel vroeg op om vanuit Adelaide de pont in Cape Jervis te pakken. Het eiland is mooi met heel wisselende begroeiing. Hier moet de ark van Nowee zijn aangekomen gezien alle bijzondere diersoorten. Omdat we vroeg zijn wijken we van de weg af en komen bij de kust in Seal Bay. Een Ranger staat klaar om ons, bijna privé, een rondleiding te geven naar en over het strand waar honderden zeeleeuwen liggen te slapen, te spelen of te ruziën. Het is een prachtig wit, ongerept stand; afgesloten voor toeristen. Dit is wel super genieten, voor hun en voor ons.