Opeens zijn we 2,5 uur dichterbij; de tijdszones van Australië gaan mij boven de pet. In Sydney en Melbourne is het 10 uur verschil, dan kom je in Adelaide, al een stuk westelijker, win je een half (?) uur! Dat je hier ook nog halve uren verschil had was mij ontgaan. En nu in Perth weer 2,5 uur erbij (we zijn zomaar in de wintertijd aangekomen), het is ’s morgens al om zes uur licht en dat was gisteren pas om 8 uur. In ieder geval is het tijdsverschil met Nederland 7 uur. Soms liggen we ’s avonds al om 9 uur op bed omdat we het niet meer begrijpen.

Maar: eindelijk rust. We liggen in Billingup op het strand, aan de Indische Ocean. Helemaal alleen. Wij liggen hier gewoon, twijfelen om te gaan zwemmen. Gisteren vanuit Adelaide in Perth aangekomen. Een bijzondere stad: kleinschalig, modern. Goed geklede mannen en vrouwen (vooral vrouwen). ’s Avonds eten bij een brouwerij aan een mooie binnenhaven die verlicht is met alle kleuren zoals je ze op internet kunt kopen. Volgens Ien is het door een kleurenblinde ontworpen of door een kind. Ik vind het wel lekker kleurig. En met bus 950 gratis naar huis. We krijgen het openbaar vervoer (gratis is veel steden) langzamerhand door.

Vanuit Billingup nu in Margaret River. Het is een wijngebied, maar ook heel veel kleine bierbrouwerijen en destilleerderijen. En ook nog heel veel koeien en zuivel. Eén groot drankgelag. Daar is Lorris van onze B&B het mee eens. Die koeien zijn volledig onzinnig. Ze bedoelt alle namaakkoeien die in het plaatsje hiervoor staan, langs de kant van de weg, bij restaurants, overal namaak. De gemeente had zo’n 100 zwartbonte beesten gekocht en overal neergezet. Het plaatsje heet Cowaramup; en door die ‘cow’ in de naam ging het helemaal mis. De bewoners dachten dat het met koeien te maken had en gingen meedoen met wereldwijde wedstrijden wie de mooiste koeien kon schilderen. Daarna kocht de gemeente de 100 koeien en plaatste die overal. Vervolgens kwamen er jaarlijkse feesten, waarbij iedereen zich als koe verkleedt. Hier werd dus duidelijk feest gevierd, iedereen hartstikke enthousiast. Maar volgens onze Lorris betekende Cowaramup in de oude Aboriginal taal iets totaal anders: een schreeuw van een parkiet.

Lorris is een prachtmens, samen met Patsy bestiert ze deze B&B omdat de eigenaren op vakantie zijn. Zelf had ze een café in het dorp, maar nu doet ze iets van ayurvedische massage. Dat komt goed uit want Ien heeft een ontsteking aan haar achillespees en is vanmorgen naar de dokter geweest. Maar Lorris laat bij ons in de badkamer zien dat ik vanavond Ien aan haar kleine teen moet behandelen, massage en wat trekken, en dat door de zenuwbanen die helemaal tot bovenaan doorlopen de problemen dan worden opgelost. Ze doet het even voor. Ik zeg dat ik er helemaal in voor ben.

Wat dat betreft: Australië is zo nu en dan wel raar; nee niet raar maar bijzonder. Op onze weg hierheen komen we in Fremantle,  eigenlijk de zee-havenplaats van Perth. In een shop met allerlei toeristische artikelen is de eigenaar bijzonder goed gehumeurd. Logisch, er is een gigantisch cruiseschip aangemeerd en duizenden toeristen stormen het plaatsje in. Hij vindt het geen probleem om ons korting te geven op een originele rangershoed, die we voor James willen kopen, van kangoeroeleer. Of course we do that, huppelt hij door zijn zaak, we are Australians and convicts as you know (verwijzend naar het feit dat alle Australiërs afstammelingen zijn van de veroordeelden die vanuit Engeland hierheen verscheept werden), so everything is possible. Het is altijd wel lachen met die Aussies.