We trekken verder; gisteren was Walpole echt aardig. Tijdens de grappen en grollen van Gary de ‘bioloog’, zagen we natuurlijk ook de natuur: springende dolfijnen in de baai, elegante pelikanen; hij neemt ons mee naar de andere kant van de baai over een duin, waarna we op een maagdelijk strand aan de Southern Ocean komen. Daar plastic granulaat verzamelen dat twee jaar geleden bij een ramp in Afrika overboord is geslagen. Zo doet hij op zijn manier mee aan onderzoek hoe dit granulaat zich in de oceaan verspreidt. Later gaat hij aan land om een zakje met niet inheemse slakken te verzamelen (ze hebben een soort van slakkenval gemaakt; het gaat om slakken uit Elba die hier niet thuis horen) om ze later te vernietigen. Zo proberen ze de invasie van niet inheemse planten en dieren te voorkomen (met in gedachten natuurlijk de konijnenplaag).

Onze weg leidt langs Williams Bay; een werkelijk fantastisch baaitje, beschermd voor de golven van de ruige Southern Ocean door een serie rotsen, die ze de elephant rocks noemen. Het zijn allemaal ruggen van olifanten in het water, tot ruggen van een paar honderd meter doorsnee. Aan de strandkant heb je dan de ‘green pool’, een heerlijk zwembaaitje. Dit is onze laatste kans, het is mooi weer dus even liggen en zwemmen. Het volgende stadje, Denmark, even verderop aan de zuidkust is ook leuk, mooi. Lunchen in het stadsparkje, waar een turnfamilie probeert te koordansen over een 50 meter lang koord, gespannen tussen twee reuze eucalyptussen. Dat is niet zo eenvoudig, maar hij kan het.

Tenslotte nu in Stirling Range, een nationaal park ver in het binnenland, heel eenvoudig. Ons ‘huisje’, eigenlijk een deel van een barak, aan de rand van het park, is prettig verlicht met TL balken. Buiten kijken wij uit op de Mount Trio, dat is wel een uniek gezicht. Het park zelf ontbeert enige vorm van comfort. Daarom lopen we ’s avonds door een donker bos naar het café: Bluff Knoll. Het schijnt in het Aboriginal te betekenen dat er ogen op je gericht zijn (vanuit Mount Trio), dus inheemsen voelen zich hier niet prettig. Gelukkig hebben we de weg ’s middags al verkend en onze menu-wensen aangegeven. Wij zijn de enige gasten. Chris bedient en Jacqui zijn jeugdliefde uit Liverpool (girl next door) staat in de keuken. Hij had haar 12 keer ten huwelijk gevraagd, ze weigerde steeds, maar toen hij zei dat hij naar Australië ging, voorgoed, vroeg ze hem. Na ons eten pakt hij zijn gitaar en Jacqui zingt mee. Het is een nieuwe song die ze oefenen; op een gegeven moment doe ik zingend mee, en wordt er gezamenlijk gerepeteerd. Ik krijg een wasbord toegestopt en het begint waarachtig nog op echte muziek te lijken. Ien maakt een filmpje; er worden vele afzakkertjes genomen en veel omhelzingen aan het eind want Jacqui moet naar bed om goed te zijn voor het vroege breakfast.